Para aultre narai

Oko, Caufield e máis eu recibimos o pasado mércores a visita dunha prezada bloggeira ateniense. Cando me preguntou por anécdotas da miña experiencia laboral veraniega, a verdade, non souben que dicir. Logo, reflexionando, dinme de conta de que foron moitos os momentos graciosos, bochornosos, divertidos, alucinantes, etc, vividos alí.
Aquí van uns cantos.
I. Para empezar, o primeiro día, pensei que o de deportes era só para ese día en concreto, non todo o verán. Aínda que ao principio me fastidiou, non me arrepinto. Pese a quen lle pese, gústame o xornalismo deportivo.
II. Ese mesmo día, fun á miña primeira rolda de prensa. Presentábase a formación feminina do Pontevedra C.F. Recordo como ese “gran” xefe de prensa me preguntou se eu era unha das rapazas do equipo. O tempo daríame a razón cando pensei que ese tipo non era moi listo... Tamén recordo como ese día o x.ch. me pareceu un chulito impresionante. Como cambiarían logo as cousas!!
III. Collo a nota de prensa para ver o teléfono da "miña fonte". Chamo e pregunto polos resultados dunha proba. Contestación: “Mira, los del FARO iros a tomar por culo!”. Eu, completamente parva, aínda vou e pregunto que porqué. E entón cando, dende outra mesa, salta Nico e di: “Porque me estás llamando a mi, coño!”. Resulta que en vez de ver o teléfono de quen enviará o fax, vira o de “enviado a”.
IV. Recordo a miña primeira reportaxe: nenos ximnastas. Unha entrevista con nenos é como discutir co mozo: ti soltas un monólogo e el só di “si”, “non”, “vale”, “xa” ou “tes razón”. Con este reportaxe descubrín como lle gusta a xente saír no xornal...
V. Ai, ai, ai!! As miñas visitas a esa gran vila coñecida como SANXENXO (“sanghengho”, para os ignorantes). 1)Rolda de prensa onde coñecín á miña musa (guapa!). Ese día fíxenme “amiga” dun da competencia. Bueno, máis ben acercóuseme el a falar. Sigo convencida de que o fixo para non ter que volver en bus... e 2) Travesía a nado na praia de Silgar coa participación de David Meca. Que majos son algúns coa prensa cando van cobrando... E que forte descubrir que cando che van dar os resultados da proba está alí o teu profesor de informática de 3º da ESO!
VI. Un dos grandes retos: o meu primeiro partido. Un triangular contra o Poio e outro equipo máis que non recordo (nivelazo!!!). Non sei como hostias fixen, pero escribín unha páxina sobre o encontro sen ter nin puta idea de fútbol. A verdade é que lle teño que dar as grazas aos da competencia. Recordo como Xabi me dicía “copia: el balón choca contra el palo y bla, bla, bla...”.
VII. Outro gran rato: a primeira previa. Tiña que ser precisamente o Atenas-Teucro. Quizais fose unha premonición... Creo que superei ben a proba, sobre todo grazas á axuda prestada dende o parque de San Lázaro.
VIII. Bueno, e como non, a cantidade de tíos chondísimos que unha observa neses adestramentos. Ademais, dun que me alegraba a vista tódalas tardes, ir a Pasarón era todo un puntazo(o francés, o meniño...). E as veces o Pavillón Municipal tamén cundía... Había un xogador do CM...
IX. Pero non todo ía ser bo. Tamén tiven que aturar a este “ser” moitas veces. Incluso chegou a presentárseme e darme dous bicos! NOXO!!!
X. Outro personaxe singular, sen dúbida algunha, é o presidente deste clube. Non coñezo a ninguén máis tolo!!! Só el se podería inventar os fichaxes! Grande!
XI. Bueno, e que decir dos da folla parroquial: un casposo con camisetas roídas polos ratóns, outro aínda máis casposo saído de "cuéntame", un de chándals de cores imposibles e un neno pijo que che fala para que o leves en coche. Ai! Gran Xornal!
XII. Que por que me gusta o xornalismo deportivo?Pois non o sei. Quizais as miñas experiencias non deportivas non axudaron moito...
XIII. Pero sen dúbida houbo algo que me marcou (e moito), do que non podo (e non debo) falar...