O heroe
para aultre narai
tiña eu 17 anos. o peor ano da miña vida (facía 2º de bac e a loita polo meu soño foi un pouco dura). o primeiro que lin del foi, irónicamente, en castelán, e grazas á profesora de literatura española de 3º de ESO. logo viría o libro completo, xa en galego, ao que seguirían outros moitos.
a oportunidade deuse cando o heroe veu a smellingtown, para dar un recital poético.
fun coa miña irmá. senteime na sala, toda nerviosa con todos os seus libros nunha bolsa. escoiteino falar, recitou poemas, un anaco do lapis, máis poemas. eu flipaba sentada no meu asento.
ao rematar, acercamonos a unha mesa onde, improvisadamente, el firmaba libros. eu morría de vergoña, ía sacandoos pouco a pouco da bolsa. risa nervioso. unha señora dicía "es que no se puede venir con tantos libros..." e a min dábame igual.
ao saír, grazas ao mellor profesor de filosofía do mundo, puidemos sacar unha foto con el. recordo como xulio lle dixo "manolo, manolo, unha foto!". nese intre fixeime nos seus ollos. parecía que dous ríos percorrían os seus iris. fíxenlle unha pregunta. vergoña. moita vergoña.
logo habería outras ocasións. pero nunca como a primeira. aínda que sigo a sentir o mesmo formigueo no estómago cada vez que o vexo.
aultre, se quere tamén lle conto como coñecín ao antiheroe, ou mesmo ao fillo do heroe
tiña eu 17 anos. o peor ano da miña vida (facía 2º de bac e a loita polo meu soño foi un pouco dura). o primeiro que lin del foi, irónicamente, en castelán, e grazas á profesora de literatura española de 3º de ESO. logo viría o libro completo, xa en galego, ao que seguirían outros moitos.
a oportunidade deuse cando o heroe veu a smellingtown, para dar un recital poético.
fun coa miña irmá. senteime na sala, toda nerviosa con todos os seus libros nunha bolsa. escoiteino falar, recitou poemas, un anaco do lapis, máis poemas. eu flipaba sentada no meu asento.
ao rematar, acercamonos a unha mesa onde, improvisadamente, el firmaba libros. eu morría de vergoña, ía sacandoos pouco a pouco da bolsa. risa nervioso. unha señora dicía "es que no se puede venir con tantos libros..." e a min dábame igual.
ao saír, grazas ao mellor profesor de filosofía do mundo, puidemos sacar unha foto con el. recordo como xulio lle dixo "manolo, manolo, unha foto!". nese intre fixeime nos seus ollos. parecía que dous ríos percorrían os seus iris. fíxenlle unha pregunta. vergoña. moita vergoña.
logo habería outras ocasións. pero nunca como a primeira. aínda que sigo a sentir o mesmo formigueo no estómago cada vez que o vexo.
aultre, se quere tamén lle conto como coñecín ao antiheroe, ou mesmo ao fillo do heroe
escrito por xorna at 4:50 pm
3 Comentarios:
buffffffffffff, eu quítome o sombreiro :) ADORO a Suso de Toro, ese Tic-tac que é a miña Biblia...
jajajaaj, o fillo do héroe?? tamén moi guapo!! un saúdo e obrigada por compartir ese conto comigo!
aultre, Tic-tac tamén é a miña biblia! tantas coincidencias non son normais... proximamente contareille ese episodio da miña vida. un pequeno avance: tratábase da miña primeira entrevista...
por certo, fai un ratiño estaba o fillo do heroe sentado ao meu lado, nun dos ordenadores das "marabillosas" aulas de informatica desta facultade... ai, que guapo!(pero sigo preferindo ao pai! q enfermedad!)
deusssssssssssssssssssss que morro coa envexa!!! jajajjaj xa nos contará.
o pai claro que é máis guapo, ji,ji, pero co fillo sempre se pode fantasear!!!!!!!!!!
Post a Comment
<< Home