Hai máis de dous meses que non actualizaba e dáseme por aí xusto un día no que estou cansa e tirada no sofá. Cansa pero ilusionada porque nos meus últimos 40 días (quero unha prórroga!) na arradio volvo á turno de mañá, que me gusta moito máis. (A partir do luns..)
E aínda que poida parecer moi chungo e que hai un ano non pensaba isto nin de coña, síntome moi relaxada cando penso en que dentro de mes e medio me atopo coa incertidumbre do futuro. Incluso me fai gracia ter que ir a apuntarme... Non sei se pensarei o mesmo dentro duns meses se alí sigo á espera...

P.D.: Díxome unha espía que teño un lector poeta... Nunca se sabe quen pode ler o teu blog...