Medo

Nunca me pasara algo así. Sentir ganas de meterme debaixo das sabas da miña cama e chorar, presión no peito, ganas de vomitar, sentir de súpeto que se pode ir todo ao carallo e que non vou ter forzas para nada, dicirlle que me deixara soa e chamalo ao móbil aos tres minutos para que volvese correndo, coller un taxi e non ser quen de falar, chorar cando o médico me pregunta que me pasa, que me den una pastilla, ter que chamar para que me veñan buscar e non ir soa no tren, por se me volvía pasar... Nunca me pasara algo así. E dáme medo. Aínda teño medo. Pero o peor de todo foi que o paguei con el. Perdoa.