aborrecida

Sempre que collo o tren para volver, fagoo con ilusión. Penso que volvo a casa tras unha semaniña fóra. Pero sempre me pasa o mesmo. Ás dúas horas xa quero que sexa domingo para regresar á mellor cidade do mundo. Isto de ter que aturar ós teus pais, dar explicacións de onde vas, con quen quedaches, etc., non está feito para min. E creo que para ninguén. Aquí non podo decidir a última hora que vou cear cuns amigos e pirar pola porta para fóra, así, de súpeto. Debería existir unha lei que aos 18 anos obligase aos pais a deixar aos fillos en paz e que non lles puidesen dar a vara con iso de con quen quedaches, que ides facer, que comiches, que ceaches, que tal as clases e bla, bla,bla.