Guapa

Acabo de mirarme no espello e véxome guapa. Esta clase de cousas, que pasan poucas veces, débese a que estou feliz. Porque cando estou contenta, véxome esplendorosa. E a miña ledicia de hoxe é porque os meus pais xa o coñecen e están encantados da vida, xa que lles parece xeitoso, guapo e intelixente. Como dixo miña nai: "Bueno, hoxe dimos un paso máis".

Pero e que hoxe, ademáis deste encontro trnscendental, antes houbo outro, quizáis máis importante, se cabe. Porque hoxe houbo xantanza da blogaliza! Alí estaba moita xente do blogomillo (dáme moitísma pereza poñerme agora cos links, a verdade) e nestres intres só me apetece pedirlles perdón, por estar tan sosa esta tarde. E é que eu podo ser do máis descarada no fedello, pero na vida real teño moitísima vergoña. E por iso non me atrevín a pedirlle perdón de xeonllos a Ghanito e confesarlle que é un dos homes máis guapos e atractivos que vin na miña vida. E non tiven valor para decirlle a Ascárida que o meu último post está inspirado nela. E non puiden dicirlle a Mourullo o moito que o admiro e a ledicia que me dá cando me ri as gracias no fedello. E apenas tiven valor para intercalar máis aló de catro frases con Snob. E non lle dixen a ifrit que me parece supermajo. Quero dicirvos que fuchedes todos moi agradables e que me sentía na gloria tumbada nos xardíns de Bonaval, coa cabeza apoiada en Fer, escoitando a un que se sumou á festa, pero que non sei quen é, tocando cancións coa súa guitarra. GRAZAS!
P.D.: Que pena que non foran maría e berto (tiña unha foto xenial para esinarche, berto!), e que riquiño o fillo de goretoxo!